Απεναντι απ το μαγαζι που κανεις ποτέ δεν ειδε ανοιχτο, καθοταν μεσα σε μια στοιβα πραγματα και περιμενε. Ρωταγε ο κοσμος τι κανει εκει κι αυτη κανοντας νευμα προς την κλειστη πορτα ελεγε «Περιμενω ν ανοιξει». Οι περαστικοι την ηξεραν και η γειτονια τη γνωριζε. Πρεπει νατανε χρονια. Ειχε πιασει τον χωρο που θελει ενα αμαξι για να παρκαρει. Δεν εχανε απ τα ματια της την εισοδο του μαγαζιου. Εκει κοιμοταν, εκει ξυπνουσε. Χρονια τωρα. Τις ωρες που κλεινανε τα μαγαζια εσπευδε στο νοσοκομειον «Ο Αγιος Δαιδαλος» και εδενε τους επιδεσμους με δεξιοτεχνια που ηταν αγνωστη στις νοσηλευτριες. Οι ασθενεις την ευγνωμονουσαν. Της χαμογελουσαν. Της εδιναν φιλοδωρηματα ή ενα παυσιπονο και καμαρωναν μεταξυ τους τις ομορφα δεμενες γαζες. Μα λιγο πριν ανοιξουν τα καταστηματα, τα παρατουσε ολα κι ετρεχε ολο χαρα να παει να στησει καρτερι στο μαγαζι που δεν ανοιγε ποτε· στο στεκι της μπροστα απο «Το Κλειστον» ή «Το Ερμητικον» οπως το ονομαζαν περιπαικτικα οι γειτονευοντες καταστηματιες και μετα γελουσαν δυνατα. Τοσο μεγαλη ζητηση ειχαν τα προϊοντα του, λεγανε. Την περιγελουσαν και οι πεζοι για την ματαια επιμονη που εδειχνε. Της επιαναν κουβεντα για εναν διασημο μαθηματικο που απεδειξε δια της εις ασκοπον απαγωγης, οτι δεν θα γινει δυνατο, ποτέ των ποτών και καθολου μα καθολου, ουτε σε δωδεκα χιλιτεριες, οσο κι αν περιμενεις, ν ανοιξει το μαγαζακιον.
Εκεινη -αλουστη σαν να μην περιμενε κανενα- τους απαντουσε οτι ειναι ανυπονομοι, κοιτωντας την επιγραφη που κρεμοταν απο πανω. Αδυνατο να τη διαβασεις. Μαυρα γραμματα σε φοντο μαυρο, που γραφαν «προσεχως». Τοσο μαυρα που, στ΄ορκιζομαι, σιγουρα θα λαμπαν στο σκοταδι.
Δημοσιευση: Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006.
